Şu içimdeki boşvermişlik duygusuna dur yolcu! Deme vakti gelmeli artık. Sınavlar dersler hocalar kitaplar zerre umrumda değiller. Başından beri çalışmayan, çalışmayı sevmeyen haylaz çatlak manyak bir kızdım. Hala da öyleyim, hepsinin canı cehenneme. Dersleri hiç dinlemediğimi farkettim mesela. Derste öyle şeyler yapıyorum ki, daha doğrusu yapıyoruz ki bazen hoclar bile gülüp bize katılıyorlar. Böyle bir ortamda kimyanın kanunları yada matematik konuları ne kadar etkili olabilir azizim…
Tek isteğim arkadaşlarımla bolca boş derse girip ölesiye eğlenmek. Birkaç sene sonra sınava girecek olan ben değilmişim gibi. Misal şu an sınavımın olduğunu bile bile gelmiş burada içimi döküyorum. Ha gireceğinden eminim, ama işte diyorum ya boşverr…Neyime güveniyorum bilmiyorum. Aslında belki de en çok istediğim şeye sahip olamamatan kaynaklanıyor bu durum. Zira senelerdir hayalini kurduğum o “oyunculuk” illetinden kurtulamadım ve bu sene sunacağım bir oyun olmayışı hayatımdaki bütün heyecana ve başarı arzusuna çomak sokmuş durumda. Bu senenin bir anlamı yok, istersem hayatımın aşkını bulayım yine de o heyecanı yaşatmaz bana. Sabahları servis beklerken insanları inceliyorum, memurların iş telaşı, kucağında çocuklarıyla her sabah aynı yerde aynı saatte servis bekleyip aynı işi ve parayı kazanıp yaşayan (?) insanlar…Bunlardan olamazsın kızım sen! Ben böyle her gün birbirinin tekrarı olan bir hayat yaşamam, bünyeme ters. Çok mu çocuk düşünüyorum? Diyorum…Ben öyle evlenip hayatını bir erkeğin mutluluğuna adadıktan sonra çocuğunu kucağına alıp yine işine devam eden bir hatun olamam. Olmam. Ben ne yaparım diyorum; şöyle bir sonuç çıkardım.
Doğurduğum çocukla birlikte mezdeke açar oynarım,
O ağladığında ben gülerim,
Eşim yemek yapsana dediğinde siktir git oç. Derim o da beni boşar.
Kayınvalideme naber panpa? Derim.
Kayınpederimden bayramda peder bi 20’lik çıksana bile derim.
Tamam çok abartmayayım ama eğlence uğruna herşeyi yapabilirim. Kendimi bildim bileli anne gibiyim zaten o yüzden böyle düşünüyorum. Kardeşime ben bakıyorum senelerdir, yemeğini hazırlayıp önüne de koyarım ağladığında avuturum da. Ama işte çocuk yaşta bunları yapınca hayatımın geri kalanını da deli gibi yaşamak istiyorum. Sıradan bir memur, evinin kadını çocuklarının anası olamayacak bir ruhum olduğunun farkındayım. Ama tabi her sahnesinde öpüşüp seviştikten sonra ben sanat için herşeyi yaparım! Diyen sözde oyuncularımız daha doğrusu tescilli kaşarlarımızdan da olmayacağım bir gerçek. Benden ne olur?’a geliyor konu. Benden bi cacık olmaz, namuslu oyuncu olunmuyorsa oyuncu da olmaz benden.
Küçükken dansööz olcamm ben!! Derdim, hala da kıvırıp duruyorum. Bir ara başbakan olmaya fecii takmıştım. Büyüyüp Türkiyenin durumunu görünce siktiirr dedim. Aileme göre benden çok iyi doktor olur. Hastama aç götünü iğne vurcaklar sana şimdi derim, hiç tanımıyorlar beni. Şimdilik hiçbirşeyim yani ama iyi ki varım lan! Bütün kızlar çok sıkıcı ben farklıyım böbeğim (egosu yüksek cümle), çok zarifler çünkü, çok ağırbaşlılar, dokunulmazlar! Ben gayette eğlenceli bir hatunum, zarafet yeri geldiğinde, örneğin bir avm de gezerken “yaa el yelill” diye gezmiyorum. Ağırbaşlı yada dokunulmaz olma konusuna gelirsek: Hayatımda bana hoppa muamelesi yapmaya yeltenecek birini görmedim görsem de beş on misli ödemiştir, dokunulmaz mıyım bilmiyorum. Ama şunu söyleyebilirim ki potansiyel bir mahalle karısıyım ve gelip asılan bütün erkekleri sevmediysem def etmişimdir. Çok zor bir kızım o ayrı erkek olsam benden nefret ederdim. Sonuç olarak benden bir bok olmaz. Saygılar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder