Neredesin Polyanna?!

  Elimi göğsüme götürüp kalbimi dinlemeye başlıyorum. Yavaş, isteksiz sanki. Öyle çok yanıyor ki canım durduramıyorum hiçbir şeyi.
Tam alıştım herşeye, hayat mükemmel- derken sevdiğim şeylerden aslında ne kadar uzak olduğumu anladım. İstanbul'dan, hayallerimden, o'ndan...
Birisi hayatıma girsin yalvarırım doldursun yerini, alsın bu acıyı benden ilaç olsun ne olur! Yine yalnız bir ruh hali, her zamanki gibi. Yalnızlıktan yakınmayalı çok oldu
çünkü artık insan görmek bile istmeiyorum, alıştım. Korkunç olan bu zaten insan alışabilir mi yalnızlığa?!
  Hayatı birlikte yaşadığım o dostlarım neredeler? Ben aramadığım sürece neden yoklar? Allah'ın cezaları nerdesiniz?! Gelip benimle ağlasanıza! Çare bulsanıza?
 Ağlamak nedir? Kendimce bir tarifi var, yani kendi bedenimdeki yan etkileri...
Gözler yemyeşil olur, adeta yosun tutar.
Göz altları sana isyan edercesine şişer ve korkunç gözükürsün.
Yorgun olmadığın halde bir yorgunluk çöker üzerine.
Bazen sessiz ağlamaya mecbursundur (ki bu berbat bir durumdur) ve haykırmamak için hayat mücadelesi edercesine bir süreç geçer.
İşin en kötü durumu da çevrede anne baba gibi unsurların olduğu bir ortamda neden ağladığını açıklayamama durumudur. Biri anlatsın onlara lütfen...Gerçi biri anlatsa
da anlamayacaktır anne baba, yaşının buna küçük olduğu, boş yere ağladığını, saçmaladığını söylediğini duymak ne kadar iyi gelebilir ki insana?

 İmkansızları yaşıyorum anca hayal kuruyorum! Bana inanan insanlar var, peki ben neden kendime inanmıyorum? Özgüvenimi elimden aldı insan-lar.
İğrenç insanlar tanıdım berbat şeyler yaşadım kişiliğim kendime olan güvenim inancım..Hiçbiri yok elimde. İşin garibi hala iyiyim o insanlarla kıramıyorum çünkü!
Bana aslında neler yaşattıklarını söyleyemiyorum, senden içten içe nefret ediyorum demiyorum diyemiyorum! Yüzlerine gülüyorum yardımlarına koşuyorum..
Hiçbir zaman kendini seven insanlardan olamayacağım herhalde, kendini sevmeyen başkasını sevemezmiş ya işe kendinden başlamak gerekirmiş hani. O kadar sevgi doluyum ki
kendimi sevmeye vaktim kalmıyor (!). Sen şöyle güzelsin şöyle yeteneklisin diye övemiyorum kendimi. Aslında galiba doğru olan da bu...Sen kendini övmeden bir başkasının
söylemesi.
 >> Sevgili hayat lütfen mertçe davran ve teker teker gel. Sınavından sokacağın milyarlarca insan var azizim neden ben?!

 Not: S.ktir et adlı kitabı okumak hiçbir işe yaramadı. Polyanna daha masumdu...